Άνοιξη

Νοέμβριος. Είμαστε κιόλας στο τέλος της άνοιξης, μιας άνοιξης που έκανε την εισβολή της καθόλου διακριτικά, σαν να ήρθε για να μου υπενθυμίσει την ιδιαιτερότητα της χώρας αυτής, πράγμα ξεχασμένο κάπου εκεί στην άκρη του μυαλού μου. Σαν άχαρο ξύπνημα από χειμερία νάρκη, η εποχή των λουλουδιών έφερε μαζί της την εισβολή των moths. Είναι εκείνες οι σκουρόχρωμες πεταλούδες που εμείς συνήθως βλέπουμε πάνω στο γυαλί της τηλεόρασης ή γύρω από τις ηλεκτρικές λάμπες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τις έβρισκες παντού, κατά προτίμηση στο σκουρόχρωμο diesel τζιν μου που ανέμελα στέγνωνε στην απλώστρα, στο μπαλκόνι. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μια πεταλούδα που τυχαία βρέθηκε εκεί. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο δεν επρόκειτο για μια πεταλούδα, αφού όταν έφερα το παντελόνι και όλα τα σκουρόχρωμα ρούχα μέσα γέμισε το σπίτι πεταλούδες, αλλά κι ότι δεν ήταν τυχαίο που τα έντομα αυτά προτιμούσαν τα σκούρα χρώματα. Ψάχνουν για ζέστη, έτσι. Τα παρέσυραν οι θερμοί άνεμοι μαζί τους από το βορρά (στην Αυστραλία ο βορράς έχει να κάνει με τη ζέστη, στο νότο χιονίζει, ευτυχώς ο ήλιος εξακολουθεί να βγαίνει από την ανατολή), για να τα φέρουν όχι μόνο στο μπαλκόνι μας αλλά σε ολόκληρο το Σύδνεϋ. Για μια εβδομάδα περίπου, το να είσαι στην πόλη του Σύδνεϋ ήταν σα να πρωταγωνιστούσες σε ταινία του Χίτσκοκ.

Τα κτίρια ήταν καλυμμένα κυριολεκτικά από moths, σαν σκουρόχρωμα πανιά τοποθετημένα σκόπιμα στις τζαμαρίες για την προστασία από τον ήλιο. Όσο γι’ αυτό, το πέτυχαν. Και καλά να τα βλέπεις από μακριά. Τι γίνεται όμως όταν δουλεύεις πίσω από ένα τζάμι, σε απόσταση μισού μέτρου από αυτό, κι είσαι αναγκασμένος αντί για θέα, να μελετάς την ανατομία του εντόμου; Σκέτη αηδία. Τουλάχιστον αυτά δεν επιτίθενται. Γιατί μετά τα moths, είχαμε άλλους εισβολείς: Μύγες. Στην αρχή νόμιζα ότι στεκόμουν δίπλα στα περιττώματα κάποιου σκύλου. Πήγα πιο πέρα. Μικρές, μαύρες, θρασύτατες μύγες παντού. Να βγεις στο δρόμο, κρατώντας πράγματα στα δυο σου χέρια, αδύνατον. Ένα χέρι πρέπει να είναι οπωσδήποτε ελεύθερο να διώχνει τις μύγες. Το χειρότερο δε, να περιμένεις στη στάση του λεωφορείου. Εκεί γίνεται η μεγαλύτερη επίθεση. Για να μην πω για την παραλία, όπου η παρουσία τους είναι ακόμα πιο αισθητή. Εκεί βέβαια έχουμε κι άλλα: bluebottles. Όχι, δεν πρόκειται για μπλε μπουκάλια παρατημένα στην άμμο αλλά για μπλε μαλάκια, μαλάκια λέω, τα οποία έτσι και σε τσιμπήσουν, υποφέρεις από τσούξιμο για μισή ώρα. Ευτυχώς δεν είχα την ατυχία μέχρι τώρα, όμως είμαι ιδιαίτερα προσεχτική όταν αποφασίζω να κολυμπήσω στον Ειρηνικό. Το «κολυμπήσω» βέβαια είναι σχετικό. Λέμε κι εμείς ότι ξέρουμε να κολυμπάμε, μεσογειακός λαός σου λέει, μεγαλωμένοι στη θάλασσα από παιδιά, με σωσίβια και πλαστικές βαρκούλες φυσικά, σε θάλασσες που τις διέπει η ηρεμία και που έτσι και φυσήξει κανά βοριαδάκι, έχουμε μαζέψει ομπρέλες, φτυαράκια, κουβαδάκια κι έχουμε φύγει άρον άρον γιατί κινδυνεύουμε άμεσα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν είδα τη θάλασσα εδώ τόσο διαφορετική, όταν είδα σκούρα βαθιά νερά και τεράστια κύμματα, και παρόλα αυτά παιδάκια να προσπαθούν να αρπάξουν το κύμα που θα τα παρασύρει στην ακτή, χωρίς σωσίβια, χωρίς υστερία από τους γονείς αλλά με απέραντο πάθος για τις χαρές που τους προσφέρει το νερό.

Εγώ βέβαια για να το κάνω, τσεκάρω πρώτα τη λίστα: 1. blue-bottles 2. καρχαρίες 3. θαλάσσια ρεύματα. Τα blue-bottles μπορείς κάποιες φορές να τα προβλέψεις. Αν υπάρχουν ξεβρασμένα στην άμμο, τότε υπάρχουν και στο νερό.

Αν κάποιο κύμα δεν τα έβγαλε στην παραλία, τότε bad luck, αφού το να τα δεις στο νερό, λιγάκι δύσκολο... Όσο για τους καρχαρίες, υπάρχουν δίχτυα για προστασία κι ελικόπτερα που πετούν συνέχεια κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας. Δεν είναι συχνό φαινόμενο στην περιοχή μας, όμως πάντα υπάρχει κάποιος στην παρέα που έχει να διηγηθεί την ατυχή του συνάντηση με το συγκεκριμένο κήτος. Για τα υποθαλάσσια ρεύματα υπάρχουν οι σχετικές επισημάνσεις, «strong current», και σε κάθε 500 περίπου μέτρα παραλίας, υπάρχει κι από ένα surf club, το οποίο σημαίνει life guards, με σωσίβια, σφυρίχτρες κι όλα τα σχετικά.

Ευτυχώς, γιατί τώρα αισθάνομαι πιο ασφαλής...! Κι όταν επιτέλους μπαίνω στο νερό, κολυμπάω πάντα between the flags, ανάμεσα από τις σημαίες που προσδιορίζουν την ασφαλή θαλάσσια περιοχή.

Εδώ το «swim between the flags» είναι κάτι σαν το «mind the gap» στο Λονδίνο. Απορώ πώς δεν το έχουν τυπώσει ακόμα σε μπλουζάκια. Πάντως δεν είναι εύκολο να μεγαλώσεις σε αυτόν τον τόπο, ή μάλλον δεν είναι εύκολο να ζήσεις εδώ έχοντας μεγαλώσει κάπου αλλού όπου δεν υπάρχουν τόσες φυσικές αντιξοότητες. Και να ‘ταν μόνο αυτά... Αράχνες, φίδια και υπερμεγέθεις κατσαρίδες έρχονται να συμπληρώσουν το πλάνο. Κι όταν λέω αράχνες, εννοώ αράχνες, μαύρες, με μεγάλα, τριχωτά πόδια που δεν τις βρίσκεις στην εξοχή ή σε κάποιο ζωολογικό κήπο αλλά ανάμεσά μας, στους δρόμους, στο σπίτι. Την τελευταία φορά που είδα μία από αυτές, ήταν στο παράθυρο του σπιτιού, από τη μέσα μεριά. Την είδα με την άκρη του ματιού μου, δεν έδωσα σημασία, όταν όμως γύρισα όλη μου τη ματιά προς το μέρος της....προσπάθησα να μείνω ψύχραιμη. Ήταν λίγο πιο μικρή απ’ την παλάμη μου, καλοαναθρεμμένη, νταβραντισμένη, πώς αλλιώς να το πω. Αυτές λοιπόν οι νταβραντισμένες, είναι δύο ειδών: huntsman ή funnel-web. Η πρώτη είναι ακίνδυνη. Η δεύτερη μπορεί και να σε σκοτώσει. Να πω ότι τις ξεχωρίζω, ψέματα θα είναι...Αποφασισμένη όμως να προασπιστώ την ύπαρξή μου σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς δεύτερη σκέψη την ψέκασα. Τέζα η κυρία. Φιδάκια ακόμα δεν έχω συναντήσει, από κατσαρίδες όμως δόξα τω Θεώ μπόλικες. Τεράστιες, σιχαμένες, το αδύνατο σημείο μου. Έχω εκτοξευθεί απ’ το παράθυρο έτσι και δω μία. Αλλαγή κουβέντας, δεν αντέχω. Η αλήθεια είναι πάντως πως έχω σκληραγωγηθεί. Φωνές, υστερίες κι ουρλιαχτά, τέρμα. Αντιμετωπίζω τον εχρθρό πλέον με ωριμότητα και ψυχραιμία...φωνάζω τον Stu και ...«καθαρίζει»...