9/7/07

Κάτι γίνεται

Αλλη μια εβδομάδα έφυγε παίρνοντας μαζί της αρκετή από τη μιζέρια που με τριγύριζε τελευταία. Την Πέμπτη είχα να πάω σε δύο συνεντεύξεις. Αυτή τη φορα όμως θα πήγαινα προετοιμασμένη. Ορολογία θέλανε; Ορολογία θα διάβαζα. Είχα καιρό, το γνώριζα από τη Δευτέρα, με είχε πάρει τηλέφωνο ο Sas, Αυστραλός recruiter, περήφανος για την Ελληνική καταγωγή του, που κάθε φορά που μου μιλούσε, προσπαθούσε να αρθρώσει και κάποια κουβέντα στα ελληνικά, με απόλυτη αποτυχία όμως. Μου είχε κανονίσει συνέντευξη με μια εταιρία χρηματιστηριακού λογισμικού. Είχα ξαναμιλήσει μαζί τους, τηλεφωνικώς όμως, κι η αλήθεια είναι ότι τους είχα βγάλει απ' το μυαλό μου, αφού είχε περάσει σχεδόν μια εβδομάδα χωρίς να έχω νέα τους. Η κοπέλα τότε στο τηλέφωνο ήταν πολύ ευγενική, εγώ ήμουν στο λεωφορείο και με το ζόρι την άκουγα, εκείνη αρκετά απασχολημένη κι έιχε ξεκλέψει λίγο χρόνο για να μου μιλήσει στο τηλέφωνο, επομένως οι συνθήκες πλέον ακατάλληλες για εκείνη τη συνομιλία. Το τηλεφώνημα του Sas ήταν αρκετό για να με κάνει να πεταχτώ από το κρεβάτι, κάτι το οποίο προσπαθούσα να πετύχω με πολύ κόπο δέκα λεπτά πριν. Ακολούθησε και δεύτερο τηλεφώνημα. Από κάποιο άλλο γραφείο ήθελαν να με δούνε κι έτσι έκλεισα άλλη μία συνέντευξη. Η εβδομάδα αναμενόταν άκρως περιπετειώδης. Και δεν ήταν μόνο οι συνεντεύξεις. Την Τετάρτη κανόνισα να βγω με την Αlicia, μια κοπέλα που είχα γνωρίσει από την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ. Αμερικανίδα, ζει εδώ με τον Αυστραλό φίλο της, τουλάχιστον θα είχαμε κάτι κοινό, ένα σημείο αναφοράς, ένα λιθαράκι για το ξεκίνημα μιας κουβέντας.. Θα ήταν girls night out, αφού θα συναντούσαμε άλλες δύο φίλες της για ποτάκια και φαγητό μετά. Ετσι κι έγινε. Τετάρτη βράδυ συναντηθήκαμε στο Bligh, ένα μπαρ - μπιστρό, στο κέντρο της πόλης, κοντά στο λιμάνι. Κι ενώ περίμενα να υπάρχει λιγάκι αμηχανία, στο κάτω κάτω ήταν η δεύτερη φορά που την έβλεπα, δε σταματήσαμε να μιλάμε. Το θέμα; Γνωστό...Πώς είναι η ζωή εδώ, πότε επιτέλους συνηθίζει κανείς, τι γίνεται με τους ανθρώπους που αγαπάς αλλά δε βλέπεις, πώς ταιριάζεις με έναν άνθρωπο που δε σε συνδέεουν κοινά πράγματα όπως παρελθόν, συνήθειες και κουλτούρα γενικότερα. Μιλήσαμε αρκετά με την Αlicia, η οποία φαινόταν αρκετά ευχαριστημένη απο τη ζωή της εδώ, όμως δεν είμαι σίγουρη αν είναι πράγματι έτσι ή αν αυτό ήθελε να φανεί. Αρχίζεις και νιώθεις καλά, έλεγε, όταν αρχίσεις και δουλεύεις, όταν αποκτήσεις τους δικούς σου φίλους, όταν κάνεις το δικό σου κύκλο. Για να δούμε... Μετά από λίγο ήρθαν και οι φίλες της. Σκέτα τρελλοκομεία...η μία Σκωτζέζα, με ένα μαλλί ξανθό, κρεπαρισμένο μέχρι εκεί πάνω και φωνή "Αλέκα Κανελίδου" στο αγγλικό όμως, η άλλη βέρα Αυστραλέζα, βέβαια το "βέρα" παίζεται, γιατί αν πιάσεις από που κατάγεται ο κάθε βέρος Αυστραλός, πιασ' τ' αυγό και κούρευτο..., και ύφος "νέα πετυχημένη, μόνη, ψάχνω"... Είπαμε να πάμε για φαγητό. Σ'ενα αρκετά ωραίο αλλα μικρό εστιατόριο, ήμασταν το κεντρο της προσοχής. Οι παραγγελίες για φαγητό και κρασί δίνανε και παίρνανε, η διάθεση στο φουλ, ο σερβιτόρος χαλί να τον πατήσουμε. Κι εγώ που την επόμενη είχα συνέντευξη...Το γλέντι τελείωσε κατά τις δώδεκα, υπερβολικό ξενύχτι για Τετάρτη βράδυ. Η επόμενη μέρα ήταν κρίσιμη. 9 η ώρα ήμουν στα γραφεία τους. Μια ζαλάδα εξακολουθούσα να την έχω, όμως προσπαθούσα να μην την αφήσω να φανεί. Είχα προετοιμαστεί και κατάλληλα. Εκτός από τη μελέτη που έπεσε στην αρχή της εβδομάδας, είχα μισή ώρα στο φέρυ να ξανακοιτάξω ότι θεωρούσα απαραίτητο: πληροφορίες για την εταιρία τους, μεθοδολογίες, εργαλεία, κτλ. Η μελέτη απέδωσε καρπούς κι η συνέντευξη πήγε καλά. Ηταν η ίδια η κοπέλα που προσπάθησε εκείνη τη μέρα να μου μιλήσει στο τηλέφωνο. Ηταν το ίδιο προσιτή κι ευχάριστη κι από κοντά. Επρεπε όμως να δουν κι άλλους υποψήφιους κι αν ήμουν εγώ η επιλαχούσα θα ακολουθούσαν ακόμα δύο συνεντεύξεις με άλλα, ανώτερα πρόσωπα. Η επόμενη συνάντηση με το άλλο γραφείο ήταν για τις 11. Ωραία τα γραφεία τους, δεν μπορώ να πώ κι εκείνο το τεράστιο αμερικάνικο αεροπλανοφόρο πλοίο που κατέφθανε στο λιμάνι εκείνη την ώρα κι εγώ το κοιτούσα απο ψηλά, περιμένοντας να έρθει η σειρά μου...δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πράμα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο ήταν παρα μόνο όταν αντιλήφθηκα ότι "έπιανε" σχεδόν δύο κόλπους δίπλα απ' το λιμάνι, κάτι το οποίο θεώρησα στην αρχή φυσιολογικό αφού έβλεπα το σκηνικό από μεγάλη απόσταση. Οσο για τη συνέντευξη; Μια τυπική συνάντηση, για μια πρώτη γνωριμία με το γραφείο, χωρίς να υπάρχει καμιά πρόταση για δουλειά στο προσκήνιο. Χάσιμο χρόνου...έχασα και το πλοίο γαμώτο...φτου! Χτύπησε το τηλέφωνο. Η συνέντευξη των 9 ήταν επιτυχής, ήθελαν να με ξαναδούν. Κανονίστηκε για την επόμενη μέρα, στις 11. Δεν το πίστευα! Ο Sas από το γραφείο μου είχε πει πως αν προχωρούσα στη 2η συνέντευξη κατά 99% είχα τη δουλειά. Προσπάθησε να μου πει συγχαρητήρια στα ελληνικά...απέτυχε και πάλι...Παρασκευή 10:50 ήμουν εκεί. Με υποδέχθηκε η Β., η κοπέλα που μου έκανε την πρώτη συνέντευξη. Ρώτησε αν ήθελα να πιω κάτι. Απάντησα πως θα ήθελα λίγο τσάι, έκανε κρύο εκείνο το πρωί. Αντί να μου το προσφέρει, με καθοδήγησε στην κουζίνα, μου έδειξε τους χώρους για να το φτιάξω μόνη μου. Καλό σημάδι...Στη συνέντευξη είχα να "αντιμετωπίσω" τέσσερις, κι από τα ονόματά τους κατάλαβα ότι ήταν όλοι όσοι θα έπρεπε να δω, οπότε αν πήγαινα καλά δεν θα ακολουθούσε τρίτος γύρος. Εγιναν οι συστάσεις, ξεκινήσαμε. Οι ερωτήσεις η μία πίσω από την άλλη και να 'μαι ξαφνικά στον πίνακα να σχεδιάζω την εφαρμογή που υποστήριζα πέντε χρόνια πριν, ένας Θεός ξέρει πώς τη θυμόμουνα, και νά βελάκια από εδώ και νά τοξάκια από εκεί, "πάει μού χάθηκαν", σκεφτόμουν. Κι εκεί που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι αλλάζω καριέρα, αφού ως καλλιτέχνις φαίνεται να είχα μεγαλύτερη έφεση, νά 'σου το feedback από το κοινό μου για το πόσο καλά περιέγραψα την εφαρμογή. Ηξερα ότι αυτή τη δουλειά την είχα μόλις βγήκα. Το επιβεβαίωσα πολύ σύντομα, όταν πέρασα από το γραφείο του Sas για να του πω τα νέα. Η δεύτερη προσπάθειά του να μου εκφράσει τα συγχαρητήριά του στα ελληνικά απέτυχε και πάλι. Ας μου τά 'λεγε και στα περουβιανά, τι μέ ΄κοφτε, είχα επιτέλους δουλειά! Ειδοποίησα αμέσως τον Stu. Ο καημένος κι αυτός χάρηκε πολύ, εμ τόσο καιρό εδώ τον έχω "μαδήσει" τον άνθρωπο. Το Σαββατοκύριακο θα πηγαίναμε να το γιορτάσουμε. Pilu at Freshwater, από τα αγαπημένα μου εστιατόρια.


(Picture taken from www.piluatfreshwater.com.au)

Ενα ξύλινο μαγαζί, επάνω σχεδόν στην παραλία, κοντά στο σπίτι μας, τόσο "ζεστό" και προσεγμένο. Πανοραμικά χτισμένο με θέα στον ωκεανό, ξύλινα πατώματα, λινά τραπεζομάντηλα, χαμηλό φωτισμό και καλό μα πολύ καλό φαγητό. Κυριακή βράδυ ήμασταν εκεί. Είχα την τιμητική μου!

(Picture taken from www.piluatfreshwater.com.au)

6 σχόλια:

  1. Κατ' αρχάς θυμόσουν την εφαρμογή γιατί σου έφαγε τη ζωή. Α, ρε Ευαγγελισμέ αθάνατε, με την Κωνσταντινίδου να φωνασκεί κατά το δοκούν και ο λίγδας φίλος μας (ονόματα δε λέμε) να ζαχαρώνει.
    Α, ρε Παντούλα που μου έχεις και δύο κουτσούβελα. Α, ρε Ελενάκι που τελικά ξανάφυγες.
    Πάλι καλά που βγήκαμε όλοι μαζί "για μπύρες" πριν φύγεις. Χε!
    Πάντα επιτυχίες και ευτυχίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τί? Ο Παντούλας έχει κι άλλο κουτσούβελο? Οσο για την εφαρμογή, δεν αναφερόμουν στη δικιά μας, αλλά λίγο πριν από αυτήν. Α ρε Τζωρτζ, καλά που υπάρχουν και τα blog και τα email. Φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γεια σου Έλενα, συγχαρητήρια για τη δουλειά και καλή αρχή!
    Pckid, εγώ νόμιζα ότι έχει μόνο ένα κουτσούβελο μαζί μου, ξέρεις κάτι και μου το κρύβεις;;;
    Φιλιά και στους δύο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεια σου Διόνα! Χάρηκα πολύ που σε είδα στα comments. Χαιρετίσματα στο Γιάννη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συχγαρητηρια!!! να που φανηκε ο κυρ Νικος χρησιμος... τωρα όλα θα πάνε καλύτερα!! πολλα πολλα φιλάκια
    p.s. θέλω κι εγω να δω αεροπλανοφορο.. κολλησα ασχημα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αντε λοιπόν Χριστινίτσα, πότε θά 'ρθεις...;

    ΑπάντησηΔιαγραφή